A rocambolesca historia do solar do local (1)

Vía: El Correo Gallego Touro hará un parque en la finca del exalcalde Diéguez

O Concello de Touro destinará á construción dun parque público a leira doada por Isabel Martínez Lamas, viúva do exalcalde da localidade, Ramón Diéguez Reboredo. Así se decidiu no pleno que a Corporación celebrou o pasado día 29. A propiedade, situada no centro urbano de Fonte Díaz, capital do Concello,, conta con 8.542 metros cadrados.

Isabel Martínez Lamas, viúva do ex acalde de Touro Ramón Diéguez Reboredo, decidiu doar ao pobo de Touro unha leira situada no centro urbano da capital do municipio, en Fonte Díaz para que sexa destinada "a dotacións, usos e actividades de carácter público".

O mesmo que en Touro, aquí, en Nebra, unha paisana tamén doara presuntamente á comunidade a leira na que hoxe temos levantado o local, ou iso era o que estaba escrito no documento levantado polo notario... pero tiña máis que truco.

Ben será que comece polo principio. No seu día a xunta reitora aprobara comprar un solar para que o Concello nos construíse un local, en detrimento de facelo en terreos comunais. Nunha asemblea presentase unha lista de solares privados e outro comunal, para que os comuneiros elixiran. A opción foi máis clara que a da xunta reitora: monte comunal. Isto non gustou a algúns vogais, que logo negaríanse a aprobala acta (sic).

Sen unha explicación polo que xamais se comezou a facelo local, a xunta reitora presenta outra nova promesa do Concello, neste caso para facernos un parque público, pero tiña que ser de novo a comunidade, coma sempre, a que puxese os terreos. Como neste caso tiñan que ser céntricos, optase por falar coa propietaria da leira onde hoxe temos o local, para proporlle un troco dos seus 851 m2 por 2.553, como máximo, de monte comunal.

Tempo despois sen saber a conto de que, supoño que para non acatalo primeiro acordo, a directiva preséntalle aos vogais unha proposta para trocalo solar do local e estes, pican e din que, se someta o tema a asemblea e que alí a maioría decida. Era visto que o decidiran os comuneiros por unanimidade a primeira vez, xa non lles valía.

Quince días despois, nesa asemblea convocada ao efecto, comunicáselle aos comuneiros que a mellor opción seria, neste caso, comprar a leira que, con anterioridade habían aprobado permutar para poder facelo parque infantil, en vez de facelo local en terreos propios tal é como se había aprobado antes. O seu valor eran 851.000 ptas., e foi coma o conto da toupeira co sapo, que lle trocou os ollos polo rabo, e iso que daquela ninguén sabía o "rabo" que traería esta fatal e presuntamente rebuscada aprobación.

De novo silencio administrativo, até que ano e pico máis tarde, a xunta reitora decide aprobala construción do local con fondos comunitarios compatibilizada con unha subvención da Deputación e non houbo outra explicación da promesa incumprida do Concello. A sorte quixo que uns comuneiros acudísemos a esa reunión e chocounos que se falase de construílo local, pero con visos de poder vendelo algún día se a comunidade desaparecía. Nós non podíamos intervir, pero estaba claro que non nos gustaba o que alí se falaba, e menos, cando un vogal afirmou que no documento feito ante notario, o solar xamais se podería vender. Como se podía pensar en vendelo local, incluso antes de poñelo primeiro ladrillo, se non se podía vendelo terreo onde se ía construír?

Continuará...