Escoitar aquel día como trataban de convencer aos vogais que non daban crédito ao que lles estaban pedindo, de aprobar de facelo local algo caro pola sinxela razón de que tiña que ser moi ben feito para que cando se vendese non perderse o seu valor, era mirarlles á cara e ollar como esta lles trocaba de cores.
O seu custo, sempre segundo esa memoria presentada en maio de 1994, era de algo máis 27 millóns de ptas (162.273,27 euros). Ao final, como se esta vendo no que fixemos, a suma de gastos sen explicacións segue subindo. Si, foi aquela reunión o que fixo saltala peza.
Un dato que non se pode deixar de lado polo custo a maiores que levou implícito, é que no solar polas medidas e polos estremeiros, non collía o local. Solución, chegar a un acordo co estremeiro para que permitise arrimalo á súa propiedade, e a comunidade permitirlle facelo mesmo se algún día un fillo quería construír. Todo iso supuxo gastos de taxis a Coruña, coas súas correspondentes dietas dos directivos, pagalo documento feito ante notario, o que xerou máis dietas.
Aberta a veda, tocou comprobar se a afirmación feita por aquel vocal de que non se podería vendela leira tiña algo de verdade e aí foi todo unha carreira contrarreloxo. Coma copropietarios da leira, achegámonos ao notario para solicitar copia ou tan sequera poder velo documento de compra-venda, xa que nunca se presentou a asemblea, como era obrigación dos directivos, o mesmo que fixeron os actuais, non presentando no seu día o documento asinado co construtor que fixo o local.
A explicación do notario, deixounos máis perplexos: "vos, aínda que sexades comuneiros, non podedes ver o documento, porque está feito a nome dunhas persoas, que no seu día din que van tela vontade de doala leira á comunidade".
Aquel notario chamábase José Manuel Rodríguez Casal, dou o seu nome, porque como explicarei e probarei ao final desta historia, a culpa de todo o que pasou con aquel documento botáronlla a el para poder eludir responsabilidades, o que persoalmente me pareceu unha falta de respecto. Nese documento non están as sinaturas de seis menores de idade ou persoas con discapacidade intelectual, se non que no están a de maiores de idade e competentes para entendelo que asinaban.
Se xa andabamos coa mosca trala orella, esas verbas no despacho do citado funcionario publico, nas que non quito nin poño nada que non nos dixese, aínda nos deixou máis preocupados, porque non entendíamos nada. Non se nos había dito e logo aprobado, que se comprar a leira, primeiro para facelo concello o parque infantil, e logo unha vez en poder da comunidade, construír nela o local, en vez de facelo en terreos comunais?
Por sorte, como di un xefe que tiven: "Deus aperta, pero non afoga". Aquel vogal preguntoume se puidera ollalo documento e ao dicirlle que non, díxome: "non te preocupes, fun coma testemuña e podo conseguir unha copia". ...Que errado estaba!
O seu custo, sempre segundo esa memoria presentada en maio de 1994, era de algo máis 27 millóns de ptas (162.273,27 euros). Ao final, como se esta vendo no que fixemos, a suma de gastos sen explicacións segue subindo. Si, foi aquela reunión o que fixo saltala peza.
Un dato que non se pode deixar de lado polo custo a maiores que levou implícito, é que no solar polas medidas e polos estremeiros, non collía o local. Solución, chegar a un acordo co estremeiro para que permitise arrimalo á súa propiedade, e a comunidade permitirlle facelo mesmo se algún día un fillo quería construír. Todo iso supuxo gastos de taxis a Coruña, coas súas correspondentes dietas dos directivos, pagalo documento feito ante notario, o que xerou máis dietas.
Aberta a veda, tocou comprobar se a afirmación feita por aquel vocal de que non se podería vendela leira tiña algo de verdade e aí foi todo unha carreira contrarreloxo. Coma copropietarios da leira, achegámonos ao notario para solicitar copia ou tan sequera poder velo documento de compra-venda, xa que nunca se presentou a asemblea, como era obrigación dos directivos, o mesmo que fixeron os actuais, non presentando no seu día o documento asinado co construtor que fixo o local.
A explicación do notario, deixounos máis perplexos: "vos, aínda que sexades comuneiros, non podedes ver o documento, porque está feito a nome dunhas persoas, que no seu día din que van tela vontade de doala leira á comunidade".
Aquel notario chamábase José Manuel Rodríguez Casal, dou o seu nome, porque como explicarei e probarei ao final desta historia, a culpa de todo o que pasou con aquel documento botáronlla a el para poder eludir responsabilidades, o que persoalmente me pareceu unha falta de respecto. Nese documento non están as sinaturas de seis menores de idade ou persoas con discapacidade intelectual, se non que no están a de maiores de idade e competentes para entendelo que asinaban.
Se xa andabamos coa mosca trala orella, esas verbas no despacho do citado funcionario publico, nas que non quito nin poño nada que non nos dixese, aínda nos deixou máis preocupados, porque non entendíamos nada. Non se nos había dito e logo aprobado, que se comprar a leira, primeiro para facelo concello o parque infantil, e logo unha vez en poder da comunidade, construír nela o local, en vez de facelo en terreos comunais?
Por sorte, como di un xefe que tiven: "Deus aperta, pero non afoga". Aquel vogal preguntoume se puidera ollalo documento e ao dicirlle que non, díxome: "non te preocupes, fun coma testemuña e podo conseguir unha copia". ...Que errado estaba!
Vía: El Progreso
Os veciños de Friolfe, no municipio do Páramo, estrearán campo da festa en xuño, nuns terreos que están a ser acondicionados pola asociación San Xoán desta parroquia.
A parcela, duns 5.000 metros cadrados, atópase situada xunto ao cemiterio parroquial e nas inmediacións da igrexa románica de Friolfe. Foi adquirida hai uns meses a dous propietarios na cantidade de 21.000 euros, financiada co diñeiro procedente do parque eólico, cuxos aeroxeradores ocupan terreos do monte comunal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario