Os caciques de toda vida intentan seguir apropiarse de bens privados ou públicos, agora dáselles por pechar camiños. Porén hai outro tipo de caciques, eses que coa boca pequena din que os repudian, máis logo copian as súas artimañas. Así foi o que fixo o noso presidente que non dubidou en "roubarnos" parte da nosa propiedade para cruzárnola ilegalmente coa pista de "marras".
Dado que o terreo segue sendo noso, igual fago un cartel coma o da foto e chántollo no medio e medio da pista. Se esa xente e el poden facelo que lles pete no que non é seu, con máis dereito teremos nós a facelo no que é noso.
Diagonal Global: Os novos ricos pechan os camiños públicos
O mundo rural foi ocupado por novos terratenentes que invisten as súas fortunas, procedentes de pelotazos urbanísticos, na compra de terreos para crear cotos de caza. Os novos ricos, e caciques da zona, levan a cabo grandes cerramentos cinexéticos e pechan os camiños públicos, patrimonio de todos. Asociacións senderistas e ambientais loitan contra a usurpación dos camiños públicos.
"Chegaron uns señores de fóra con diñeiro e pecharon os camiños públicos do pobo. Os veciños están moi encabuxados. Uns camiños polos que pasaron durante toda a vida, e que levan a unhas zonas con vistas impresionantes, están pechados baixo sete chaves", di María Carmen García, alcaldesa do municipio de La Pesquera, Conca, de 250 habitantes, situado no O Parque Natural das Fouces do Cabriel, onde outro camiño, este en o termo veciño de Minglanilla, foi pechado, o que impide o paso a ese espazo natural. A alcaldesa de La Pesquera relata a Diagonal que os novos terratenientes do pobo, que cercaron grandes extensións para cotos de caza, tentaron intimidala. Ela iniciou o proceso para abrir eses camiños públicos e agora terá que acudir aos tribunais.
Este non é o único caso. María Carmen García asistiu ás VII Xornadas de Camiños públicos celebradas en Constantina, Sevilla, o 1, 2 e 3 de novembro pasado, onde se reuniron representantes e activistas de máis de 15 organizacións ambientais e sendeiristas de todo o Estado español que se enfrontan á usurpación dos camiños públicos no seu territorio.
A privatización ou o roubo de camiños públicos, vías pecuarias e o dominio público hidráulico (ribeira dos ríos) é unha constante. Nos últimos anos, os novos ricos do ladrillo están a investir as súas fortunas no mundo rural. Compran leiras que xuntan para crear cotos cinexéticos que envolven con valados, e dentro deles quedan os camiños públicos, moitas veces únicas vías de comunicación entre pobos.
Caciques e novos señoritos
Son caciques, novos señoritos, propietarios 'aproveitados' e até a propia Administración autonómica os que pon portas ao campo coa complicidade, en moitos casos, dos concellos. "É unha volta ao pasado, ao caciquismo, xérame moita tristeza e rabia?", di José Manuel Flores, presidente da Plataforma Ibérica en Defensa dos Camiños Públicos, que en 2007 puxo en marcha, con outros activistas, a plataforma en Andalucía, unha das comunidades máis afectadas polo peche de camiños, xunto a Estremadura e Castela-A Mancha.
Para o geógrafo catalán Xavier Campillo, experto en camiños, non existe baleiro legal e a nosa xurisdición recolle en varias normativas a defensa dos camiños públicos como bens patrimoniais que non se poden vender. ?A Lei municipal e o regulamento de bens de dominio público, no seu Artigo 5, sinala que os camiños públicos son inalienables, inembargables e imprescriptibles. Para desafectarlos [cambiar o seu uso], requírese un expediente do Concello ao que pertenzan que acredite a "oportunidade e legalidade" desa desafección?, sinala Campillo a este medio. Ademais, os motivos dese cambio de uso deben ser, en todo caso,"a utilidade pública". Tamén a Constitución recoñece o dereito á libre circulación (Art. 19) e a gozar do medio ambiente (Art. 45), dereitos fundamentais que se violan coa usurpación dos camiños.
Precisamente en Constantina, Sierra Norte de Sevilla, o Concello pechou o acceso a un monte público todo o ano, coa escusa de que é perigoso pasear pola presenza de cazadores. É a estes aos que se "entregou" o goce dese patrimonio.
Abrir o paso dos camiños
"O corazón pídenos usar os alicates", recoñece Flores. Refírese a unha das primeiras accións en Andalucía, onde decenas de persoas atravesaron unha leira onde se pecharon os camiños públicos que a atravesaban, en Lugros, Selecta, grazas ao corte do aramado. De entón, hai pendente unha multa de 3.000 euros e a imputación penal de seis acodes, entre elas o alcalde de Lugros. Nesa loita están tamén o club de montaña Elbruz e a asociación sendeirista do Batolito (Sevilla).
En Córdoba naceu outra organización pioneira que integra a plataforma: "A Desalambrar xorde en 2001 formada por grupos sendeiristas, ciclistas e ecoloxistas preocupados polo masivo peche de camiños. De 67 camiños públicos na Serra de Córdoba capital, 44 están cortados total ou parcialmente.
Noutros pobos do norte, a situación é peor, con municipios cun 80% de camiños pechados", afirma Manuel Trujillo, portavoz de A Desalambrar, que conseguiu mobilizar na última manifestación a máis de 2.000 persoas e que o Concello de Córdoba estea a piques de aprobar un inventario de camiños públicos.
Estremadura, onde se repite a mesma práctica, é a única Comunidade Autónoma que ten unha lexislación de camiños públicos e ha inventariado as súas vías, en todos os seus municipios. Este é o método para rexistralos e impedir que os propietarios das terras os usurpen e impidan a libre circulación.
En Salamanca tamén existe unha asociación contra o peche dos nosos camiños. "Os camiños que non quedan os caciques cómenllos as silveiras", di Vicente García presidente da asociación Trochas Viejas. O peche de camiños no pequeno municipio de Martinamor levou ao secretario deste grupo, Jesús Cabanillas, a crear a asociación en 2009 e facer un estudo dos camiños do seu pobo. Varios estaban pechados. Despois organizaron unhas xornadas para debater sobre este patrimonio público e hoxe seguen na mesma loita dentro da Plataforma Ibérica en Defensa dos Camiños Públicos. "Vivo en Béjar e tampouco alí temos apoio local e por iso noso forza esta en a unión coas organizacións que compoñen a plataforma" afirma García.
Un camiño con historia
A foto cartográfica do voo americano de 1956, unha guía de viaxes a cabalo pola serra de Segovia dos enxeñeiros Breñosa e Castellarnau ou un documento da guerra civil serviu a Ecoloxistas en Acción de Segovia para reivindicar outro camiño cortado nunha gran leira de caza, A Sauca, propiedade dos descendentes do xeneral Martínez Campos. Camiño público que recoñecen percorrer moitos maiores da zona e cuxo testemuño será decisivo ante os tribunais que teñen que decidir sobre a titularidade do mesmo. Antes, os activistas segovianos levaron a cabo varias marchas reivindicativas polo camiño da Pedrona, nas dúas últimas, 2009, con case 300 persoas, e 2010, máis de 200, pasaron arrastrándose por baixo do valo que pecha o camiño ante a presenza da Garda Civil e os propietarios da leira.
Dado que o terreo segue sendo noso, igual fago un cartel coma o da foto e chántollo no medio e medio da pista. Se esa xente e el poden facelo que lles pete no que non é seu, con máis dereito teremos nós a facelo no que é noso.
Diagonal Global: Os novos ricos pechan os camiños públicos
O mundo rural foi ocupado por novos terratenentes que invisten as súas fortunas, procedentes de pelotazos urbanísticos, na compra de terreos para crear cotos de caza. Os novos ricos, e caciques da zona, levan a cabo grandes cerramentos cinexéticos e pechan os camiños públicos, patrimonio de todos. Asociacións senderistas e ambientais loitan contra a usurpación dos camiños públicos.
"Chegaron uns señores de fóra con diñeiro e pecharon os camiños públicos do pobo. Os veciños están moi encabuxados. Uns camiños polos que pasaron durante toda a vida, e que levan a unhas zonas con vistas impresionantes, están pechados baixo sete chaves", di María Carmen García, alcaldesa do municipio de La Pesquera, Conca, de 250 habitantes, situado no O Parque Natural das Fouces do Cabriel, onde outro camiño, este en o termo veciño de Minglanilla, foi pechado, o que impide o paso a ese espazo natural. A alcaldesa de La Pesquera relata a Diagonal que os novos terratenientes do pobo, que cercaron grandes extensións para cotos de caza, tentaron intimidala. Ela iniciou o proceso para abrir eses camiños públicos e agora terá que acudir aos tribunais.
Este non é o único caso. María Carmen García asistiu ás VII Xornadas de Camiños públicos celebradas en Constantina, Sevilla, o 1, 2 e 3 de novembro pasado, onde se reuniron representantes e activistas de máis de 15 organizacións ambientais e sendeiristas de todo o Estado español que se enfrontan á usurpación dos camiños públicos no seu territorio.
A privatización ou o roubo de camiños públicos, vías pecuarias e o dominio público hidráulico (ribeira dos ríos) é unha constante. Nos últimos anos, os novos ricos do ladrillo están a investir as súas fortunas no mundo rural. Compran leiras que xuntan para crear cotos cinexéticos que envolven con valados, e dentro deles quedan os camiños públicos, moitas veces únicas vías de comunicación entre pobos.
Caciques e novos señoritos
Son caciques, novos señoritos, propietarios 'aproveitados' e até a propia Administración autonómica os que pon portas ao campo coa complicidade, en moitos casos, dos concellos. "É unha volta ao pasado, ao caciquismo, xérame moita tristeza e rabia?", di José Manuel Flores, presidente da Plataforma Ibérica en Defensa dos Camiños Públicos, que en 2007 puxo en marcha, con outros activistas, a plataforma en Andalucía, unha das comunidades máis afectadas polo peche de camiños, xunto a Estremadura e Castela-A Mancha.
Para o geógrafo catalán Xavier Campillo, experto en camiños, non existe baleiro legal e a nosa xurisdición recolle en varias normativas a defensa dos camiños públicos como bens patrimoniais que non se poden vender. ?A Lei municipal e o regulamento de bens de dominio público, no seu Artigo 5, sinala que os camiños públicos son inalienables, inembargables e imprescriptibles. Para desafectarlos [cambiar o seu uso], requírese un expediente do Concello ao que pertenzan que acredite a "oportunidade e legalidade" desa desafección?, sinala Campillo a este medio. Ademais, os motivos dese cambio de uso deben ser, en todo caso,"a utilidade pública". Tamén a Constitución recoñece o dereito á libre circulación (Art. 19) e a gozar do medio ambiente (Art. 45), dereitos fundamentais que se violan coa usurpación dos camiños.
Precisamente en Constantina, Sierra Norte de Sevilla, o Concello pechou o acceso a un monte público todo o ano, coa escusa de que é perigoso pasear pola presenza de cazadores. É a estes aos que se "entregou" o goce dese patrimonio.
Abrir o paso dos camiños
"O corazón pídenos usar os alicates", recoñece Flores. Refírese a unha das primeiras accións en Andalucía, onde decenas de persoas atravesaron unha leira onde se pecharon os camiños públicos que a atravesaban, en Lugros, Selecta, grazas ao corte do aramado. De entón, hai pendente unha multa de 3.000 euros e a imputación penal de seis acodes, entre elas o alcalde de Lugros. Nesa loita están tamén o club de montaña Elbruz e a asociación sendeirista do Batolito (Sevilla).
En Córdoba naceu outra organización pioneira que integra a plataforma: "A Desalambrar xorde en 2001 formada por grupos sendeiristas, ciclistas e ecoloxistas preocupados polo masivo peche de camiños. De 67 camiños públicos na Serra de Córdoba capital, 44 están cortados total ou parcialmente.
Noutros pobos do norte, a situación é peor, con municipios cun 80% de camiños pechados", afirma Manuel Trujillo, portavoz de A Desalambrar, que conseguiu mobilizar na última manifestación a máis de 2.000 persoas e que o Concello de Córdoba estea a piques de aprobar un inventario de camiños públicos.
Estremadura, onde se repite a mesma práctica, é a única Comunidade Autónoma que ten unha lexislación de camiños públicos e ha inventariado as súas vías, en todos os seus municipios. Este é o método para rexistralos e impedir que os propietarios das terras os usurpen e impidan a libre circulación.
En Salamanca tamén existe unha asociación contra o peche dos nosos camiños. "Os camiños que non quedan os caciques cómenllos as silveiras", di Vicente García presidente da asociación Trochas Viejas. O peche de camiños no pequeno municipio de Martinamor levou ao secretario deste grupo, Jesús Cabanillas, a crear a asociación en 2009 e facer un estudo dos camiños do seu pobo. Varios estaban pechados. Despois organizaron unhas xornadas para debater sobre este patrimonio público e hoxe seguen na mesma loita dentro da Plataforma Ibérica en Defensa dos Camiños Públicos. "Vivo en Béjar e tampouco alí temos apoio local e por iso noso forza esta en a unión coas organizacións que compoñen a plataforma" afirma García.
Un camiño con historia
A foto cartográfica do voo americano de 1956, unha guía de viaxes a cabalo pola serra de Segovia dos enxeñeiros Breñosa e Castellarnau ou un documento da guerra civil serviu a Ecoloxistas en Acción de Segovia para reivindicar outro camiño cortado nunha gran leira de caza, A Sauca, propiedade dos descendentes do xeneral Martínez Campos. Camiño público que recoñecen percorrer moitos maiores da zona e cuxo testemuño será decisivo ante os tribunais que teñen que decidir sobre a titularidade do mesmo. Antes, os activistas segovianos levaron a cabo varias marchas reivindicativas polo camiño da Pedrona, nas dúas últimas, 2009, con case 300 persoas, e 2010, máis de 200, pasaron arrastrándose por baixo do valo que pecha o camiño ante a presenza da Garda Civil e os propietarios da leira.
No hay comentarios:
Publicar un comentario