Cando os esquerdistas son de dereitas

Pista dos Balados

Contravindo un pouco este artigo, opino que non sempre os de esquerdas optan polos pobres ou son inconformistas con toda forma de xustiza. Sen ir máis lonxe, cando Medio Rural nos cruzou o agro coa pista nos Balados, os excompañeiros de O Son e de Santiago toleraron a inxustiza igual que se fosen de dereitas, co único fin de protexerse uns a outros.

Tanto foi, que aquí estaban máis preocupados pola campaña electoral na que estaban inmersos, que que os dereitos dun veciño fosen pateados por un dos candidatos.

El Comunista: Como derechizar a un esquerdista

Ser de esquerda é, desde que esa clasificación xurdiu coa Revolución Francesa, optar polos pobres, indignarse ante a exclusión social, inconformarse con toda forma de inxustiza ou, como dicía Bobbio, considerar unha aberración a desigualdade social.

Ser de dereitas é tolerar inxustizas, considerar os imperativos do mercado por encima dos dereitos humanos, encarar a pobreza como tacha incurable, crer que existen persoas e pobos intrinsecamente superiores aos demais.

Ser esquerdista -patoloxía diagnosticada por Lenin como "enfermidade infantil do comunismo"- é quedar enfrontado ao poder burgués até chegar a formar parte do mesmo. O esquerdista é un fundamentalista na súa propia causa. Encarna todos os esquemas relixiosos propios dos fundamentalistas da fe. Énchese a boca con dogmas e venera a un líder. Se o líder estornuda, el aplaude; se chora, el se entristece; se cambia de opinión, el rapidamente analiza a conxuntura para tratar de demostrar que na actual correlación de forzas?

O esquerdista adora as categorías académicas da esquerda, pero iguálase ao xeneral Figueiredo nun punto: non soporta o tufo do pobo. Para el, pobo é ese substantivo abstracto que só lle parece concreto á hora de acumular votos. Entón o esquerdista achégase aos pobres, non porque lle preocupe a súa situación senón co único propósito de carrexar votos para si ou/e para o seu camarilla. Pasadas as eleccións, adeus que che vin e até a contenda seguinte!

Como o esquerdista non ten principios, senón intereses, nada hai máis fácil que derechizarlo. Dálle un bo emprego. Pero que non sexa traballo, iso que obriga ao común dos mortais a gañar o pan con sangue, suor e bágoas. Ten que ser un deses empregos onde pagan bo salario e outorgan máis dereitos que deberes esixen. Sobre todo se se trata do ámbito público. Aínda que podería ser tamén na iniciativa privada. O importante é que o esquerdista senta que lle corresponde un significativo aumento da súa bolsa particular.

Así sucede cando é elixido ou nomeado para unha función pública ou asume un cargo de xefe nunha empresa particular. De inmediato baixa a garda. Non fai autocrítica. Sinxelamente o cheiro do diñeiro, combinado coa función do poder, produce a irresistible alquimia capaz de facer torcer o brazo ao máis retórico dos revolucionarios.

Bo salario, funcións de xefe, regalías, velaí os ingredientes capaces de embriagar a un esquerdista no seu itinerario rumbo á dereita vergonzante, a que actúa como tal pero sen asumila. Despois o esquerdista cambia de amizades e de caprichos. Cambia a augardente polo viño importado, a cervexa polo güisqui escocés, o apartamento polo condominio pechado, as roldas no bar polas recepcións e as festas suntuosas.

Se o busca un compañeiro dos vellos tempos, despista, non atende, delega o caso na secretaria, e con disimulo quéixase do "molestón". Agora todos os seus pasos móvense, con cirúrxica precisión, pola senda cara ao poder. Encántalle alternar con xente importante: empresarios, riquillos, latifundistas. Faise querer con agasallos e obsequios. A súa maior desgraza sería volver ao que era, desprovisto de halagos e carantoñas, cidadán común en loita pola sobrevivencia.

Adeus ideais, utopías, soños! Viva o pragmatismo, a política de resultados, a conivencia, as mañas realizadas con man experta (aínda que sobre a marcha sucedan contratempos. Neste caso o esquerdista conta coa rápida axuda dos seus pares: o silencio obsequioso, o facer como que non sucedeu nada, hoxe por ti, mañá por min?).

Acordeime desta caracterización porque, hai uns días, atopei nunha reunión a un antigo compañeiro dos movementos populares, cómplice na loita contra a ditadura. Preguntoume se eu aínda andaba con esa "xente da periferia". E pontificou: "Que estupidez que che saíches do goberno. Alí puideses facer máis por ese pobo".

Déronme ganas de rir diante de devandito compañeiro que, antes, fixese ao Che Guevara sentirse un pequeno burgués, de tan grande como era o seu fervor revolucionario. Contívenme para non ser indelicado con devandito ridículo personaxe, de cabelos engominados, traxe fino, zapatos como para calzar anxos. Só lle respondín: "Volvinme reaccionario, fiel aos meus antigos principios. Prefiro correr o risco de equivocarme cos pobres que ter a pretensión de acertar sen eles".