Quizais o verdadeiro problema do monte comezou cando algunha xente vinculada a organizacións políticas tomou as súas rendas con obxecto de buscarlle outra rendibilidade ben distinta, «votos», e a Xunta só ve nos terreos que ocupan un «negocio». Xa sei que é malo xeneralizar, mais falo con coñecemento de causa.
Porén cando un ten conciencia comunal coma este comuneiro, ás veces non nos importa perdelo tempo colaborando desinteresadamente coa Comunidade, mais cando coma no meu caso, investín diñeiro para recuperar un ben comunal e quen non fixo ren, quixo levar tódalas medallas para el e para o partido, que lle dean.
Por certo unha verdadeira mágoa que o domingo baixásedes ao presidente do seu pedestal, non creedes? De comezaremos a primeira lexislatura con case 250 comuneiros, cifra récord, obviamente salvo cando foi para cobrar ilegalmente 235.000 ptas, amósame que non estamos tan contentos como pretende «comprarnos», máis por eses intereses que cito ao comezo, non nos vai dicir o que pensa de verdade por «fallarlle?». Daquela 250, o domingo nin 50, todo un récord.
La Voz de Galicia: O mellor amigo do monte da Illa
Nito Dios leva dos décadas plantando y desbrozando de forma desinteresada
Baixo o belo nome de Gaia prendeu hai algo máis de vinte anos, na Illa, un grupo ecoloxista que durante un tempo traballou intensamente na promoción da compostaxe e no coidado dos montes. Aquela iniciativa foi decaendo co paso dos anos e cos cambios que o tempo imprime inexorablemente sobre as vidas, pero daquela experiencia queda un testemuño excepcional: o traballo voluntario que desde entón, fai xa máis de dúas décadas, desenvolve Nito Deus nos montes do pequeno municipio insular. «Gaia foi un ciclo, fíxose un traballo importante, pero as prioridades van cambiando. Eu quedei porque me gusta. Quedamos eu máis a miña muller -Dolo-, e algún outro que axuda de vez en cando. Cando hai que regar, eu chamo e veñen», explica Nito.
Mariñeiro de profesión, dedica tres ou catro tardes cada semana, durante todo o ano, a coidar os bosques da Illa. Agora, recoñece, faino con «un ritmo máis equilibrado», porque ata non fai moito traballaba varias horas cada tarde tras regresar do mar, e ata nove os sábados e domingos: «Fisicamente xa non daba».
Despois de vinte anos, o seu sinal xa se ve sobre o bosque insular, e en moitas zonas antes cheas de eucaliptos os nenos poden agora recoller castañas cando chega o outono. Este ano, se nada se torce ata entón, terán a sorte de probar os primeiros froitos das nogueiras que crecen na Bouza.
En efecto, a repoboación con especies autóctonas, ou máis exactamente, con árbores de folla caduca, é un dos alicerces do seu traballo. Non porque desprezar os piñeiros e os eucaliptos -«o olor do eucalipto cando imos para o mar de madrugada é impresionante»-, pero «non pode ser eucalipto todo, porque están facendo un deserto». Así que nos montes da Illa plantáronse moitos castiñeiros, e carballos, e sobreiras, «que non hai sobreiras na Arousa, e estámolas poñendo nas zonas de pedra, que se dan ben». Tamén algunha cerdeira. E intentouse coas figueiras, unha árbore moi querida nas hortas arousás que, con todo, no monte non conseguiu calar.
Durante os primeiros anos este bosque require un traballo intenso. Ás veces hai que regar. Entón acode con garrafas ou pide que lle leven o tractor do Concello. Cando o traballo é intenso, pide axuda aos seus veciños. E obtena. Pero, sobre todo, hai que rozar para que as árbores crezan ben e, especialmente, para evitar os incendios. «É a gran prevención dos incendios, a limpeza e o bosque autóctono». Armado con unha rozadora, Nito Deus vai, cada tarde, gañando terreo na súa batalla contra a maleza. «Custa mantelo, pero desde que as árbores son grandes, a cousa troca. E en cinco anos xa fai o seu proceso natural e xa non hai que prestarlle tanta atención».
Claro que tamén é certo que «o bosque que estamos facendo nós é, entre comiñas, o bosque perfecto, porque o bosque de folla caduca deixa entrar o sol no inverno e no verán dá sombra, e os incendios son máis difíciles, non se propagan tanto. É algo que non acaban de entender os que nos gobernan, veña pino, veña eucalipto, non ten moito sentido».
No hay comentarios:
Publicar un comentario